บันทึกลับ วันครบรอบ (Mrs.Lily)

ตอนที่ 1

          นิ้วมือเรียวสวยเปิดพลิกรูปภาพพรีเวดดิ้งของตนเองไปทีละภาพ ทีละภาพ ซึ่งทุกภาพนั้นไม่ทำให้รอยยิ้มจางหายลงเลย มีแต่จะมากขึ้นมากขึ้น เพราะทั้งหมดนั้นคือความทรงจำที่แสนสุดประทับใจ

          ไม่ว่าจะเป็นภาพที่เจ้าบ่าวของเธออยู่ในชุดสูทสากลสีเทาและเธออยู่ในชุดเจ้าสาวฟูฟ่อง เขาจูงมือเธอเดินอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเหลืองทอง

          หรือจะเป็นภาพที่เขาและเธอยืนอยู่ริมชายหาด มีท้องฟ้าสดใสและน้ำทะเลสีครามเป็นภาพเบื้องหลัง เขาประคองใบหน้าของเธอพร้อมทำท่าจะจูบ ส่วนเธอก็หลับตาพริ้มรอคอยรอยจูบนั้น ทุกภาพที่ปรากฏนั้นเต็มไปด้วยกรุ่นอายแห่งความรัก

          ดารินปิดอัลบั้มพรีเวดดิ้งและเลือกที่จะหยิบอัลบั้มภาพถ่ายในงานแต่งงานขึ้นมา ด้านในบรรจุภาพแห่งประทับใจไว้อีกมาก เพราะความทรงจำแห่งความสุขนั้นราวยังกรุ่นอยู่ในความคิด

          ดารินยิ้มนึกขอบคุณช่างภาพประจำอำเภอที่แม่ว่าจ้างมาให้ เพราะฝีมือนั้นไม่ต่างจากช่างภาพดีๆ ในกรุงเทพฯ เลยสักนิด

          ทุกอิริยาบถของบ่าวสาว รอยยิ้มของพ่อแม่และแขกที่มาร่วมงาน ความเขินอายของเจ้าสาวที่ฟ้องอยู่ในภาพ หรือแม้กระทั่งแววตาเต็มไปด้วยความรักของเจ้าบ่าวที่มองเธอไม่วางตา ไม่เคยคิดเลยว่าความรักสามารถฟ้องได้ด้วยภาพ แต่สิ่งที่เห็นนี้มันใช่จริงๆ

          ดารินเกลี่ยปลายนิ้วลงไปในภาพ ยิ้มอย่างมีความสุขมากที่สุด แต่แล้วเสียงอ้อแอ้ของคนที่นอนอยู่ด้านข้างก็ทำให้เธอต้องละสายตา รีบวางอัลบั้มลง ก่อนจะหันไปสนใจกับคนที่ร่ำร้องอยากให้อุ้ม

          “โอ๋... ตื่นแล้วหรือจ๊ะ ลูกสาวของแม่”

          ดารินอุ้มลูกสาววัย 3 เดือนออกจากเตียงเด็กที่มีคอกกั้น โอบอุ้มสาวน้อยตัวอ้วนป้อมขึ้นแนบอก ก่อนจะแนบริมฝีปากลงที่ 5 จุดบนใบหน้าของลูกสาว เพื่อแสดงออกถึงความรักที่เธอมีให้กับสาวน้อยคนนี้อย่างมากล้น

          เริ่มจาก 2 แก้ม 1 หน้าผาก 1 ปลายจมูก และ 1 ริมฝีปากกระจับน้อยๆ ที่คลี่ยิ้มละมัยพร้อมกับส่งเสียงร้องอูอออย่างถูกอกถูกใจ

          “สาวน้อยอารมณ์ดีของแม่ เอ... ฉี่รดผ้าอ้อมหรือเปล่าน้า...”

          ถามเสียงอ่อนโยนพลางสัมผัสผ้าอ้อมที่พับหนาเป็นทบบริเวณเป้าแล้วผูกไว้ที่เอว เพื่อให้ผ้าอ้อมสาลูซึมซับฉี่อึของลูกน้อยได้ดี และสัมผัสจากฝ่ามือก็รับรู้ว่ามีความชื้น ดารินยิ้มก่อนจะอุ้มลูกสาวไปนอนหงายดิ้นกระแด่วๆ ส่งเสียงพอใจอยู่บนเตียง

          “จ๊ะจ๋า... เปลี่ยนผ้าอ้อมกันนะคะ สาวน้อยของแม่”

          พูดพลางหยิบผ้าอ้อมสาลูผืนใหม่ออกมาจากตะกร้าด้านข้าง แกะผืนเก่าออก นำสำลีชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดผิวหนังบอบบาง จากนั้นใช้แป้งสูตรโบราณที่แม่จัดหามาให้ เทใส่ฝ่ามือเล็กน้อย ถูฝ่ามือไปมาเบาๆ ให้แป้งกระจายอย่างทั่วถึง ก่อนจะนำมาลูบไล้ที่ผิวบอบบางอีกครั้ง เพื่อลดการเสียดสีและอับชื้น จากนั้นจึงนำผ้าอ้อมผืนใหม่ผูกให้กับลูกสาว

          “เสร็จแล้ว... จุ๊บจุ๊บๆ น้ำรินคิดถึงคุณพ่อมั้ยคะ เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับแล้วนะคะ คิดถึงคุณพ่อมั้ยเอ่ย”

          ดารินถามลูกสาวเสียงอ่อนเสียงหวานเพราะนั่นไม่ต่างจากถามใจตัวเอง อาจเพราะวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน 1 ปีของเธอกับจักร และเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านไปทำงาน จักรก็ถามเธอว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญพิเศษหรือเปล่า

          ‘ไม่เอาหรอกค่ะ ทั้งหมดที่พี่จักรทำให้น้องดาก็มากพอแล้ว แค่นี้น้องดาก็มีความสุขที่สุดแล้วค่ะ โดยเฉพาะเธอคนนี้ ความรักของเรา’

          สาวน้อยในอ้อมอกคือตัวแทนความรักของเธอกับเขา แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว แต่ความเป็นผู้หญิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะคาดหวังในใจลึกๆ ว่าจักรอาจจะเซอร์ไพรส์อะไรเธอหรือเปล่า

          เพราะตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันมานี้ จักรขยันทำเรื่องแปลกใจให้เธอไม่หยุด จนบางครั้งเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า หากรู้ว่าหลังแต่งงานแล้วมีความสุขมากมายขนาดนี้ เธอจะไม่ประวิงเวลาไว้ตั้ง 5 ปีหรอก ไม่อย่างนั้นเธอคงพบความสุขนานแล้ว ทั้งสุข ซ่าน สะท้านทรวง จนลืมคืนลืมตะวัน

          โดยเฉพาะค่ำคืนของการเข้าหอ จวบจนไปถึง 3 วัน 3 คืนของฮันนีมูน ที่จักรกระหน่ำมอบความสุขให้เธออย่างสุดๆ จนผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ ‘น้องน้ำริน’ ตัวอ้วนนี้ เพราะเมื่อกลับมาจากฮันนีมูนได้ไม่นาน เธอก็ตั้งท้อง เรียกได้ว่า ‘เปิดปุ๊บติดปั๊บ’

          และจักรก็ทำให้เธอได้เรียนรู้ว่า เซ็กซ์สำหรับคนท้องไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แม้จะไม่ดุดัน แต่ก็อ่อนหวานจนเธอเคลิ้ม และโดยเฉพาะที่เธอเป็นฝ่ายควบคุมเกมเองนั้น มันยิ่งสร้างความตื่นเต้นมากขึ้น

          ‘พี่จักรคะ น้องดาไม่กล้า น้องดากลัว... เอ่อ... กลัวโดนลูกน่ะค่ะ’

          เซ็กซ์ครั้งแรกหลังจากที่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ทำให้เธอหวาดหวั่น กลัวไปหมดว่าลูกอาจได้รับการกระทบกระเทือนทั้งที่ตอนไม่รู้นั้น จักรก็พาตัวตนเข้าๆ ออกๆ ในตัวเธอจนนับครั้งไม่ถ้วน และแม้คุณหมอที่เธอฝากครรภ์จะอธิบายแล้วว่าคนท้องสามารถมีเซ็กซ์กับสามีได้ตามปกติ แต่ท่าไหนล่ะถึงจะดี ลึกแค่ไหนถึงจะเหมาะ